هنوز در سفرم

دوباره پاییز، با آن هوای مه گرفته و عجیب و غریبش، دوباره بغض های ناشکفته آسمان، دوباره من، دوباره هوای حوصله ای که ابریست. دوباره راه های زیاد، جاده های ترسناک، ترس های خیالی... دوباره خیالات مبهم، ابهامات زیاد، زیاده خواهی های لعنتی... دوباره شب هایی که پشت سر هم تکرار می شوند و روزهایی که نیستند. دوباره من، تو، نبودنت... دوباره همان تنهایی همیشگی، کنار لپتاب، پشت میز، میزی که این روزها شلوغ است. شلوغ تر از خیابان های تهران، دوباره ذرات پست فطرتِ آلاینده ها. دوباره آسمانِ خاکستری. دوباره بلاگفایِ کم مخاطب، مخاطبینِ کم حوصله، حوصله هایِ خالی... دوباره گ هنوز در سفرم...

تمام شده ام، مثل کسی که در میدان نبرد، نه گریزی دارد و نه چاره ای... تنها امیدش به آسمان بالای سرش است.  حالا آسمان بالای سر من سراسر سیاه پوش است و پیراهن پاره پاره اباعبدالله بر دستان فرشتگان، بر فراز آن برافراشته شده است. حالا آن امید و معجزه ای که انتظارش را می کشیدم آمد. محرم آمد. حسین آمد. باب الحوائج آمد. علی اصغر آمد. ++پی نوشت++ 1- ما، شده ایم مثل حضرت یوسف که در زندان، از بنده خدایی خواست که سفارشش را پیش پادشاه بکند. ما فراموش کرده ایم خدا را... 2- از هیچ کسی نباید انتظار داشت. حتی اگر آن انتظار، پاسخ درد دلی باشد که قرار است کسی برایت بنویسد.  3- اولین پ هنوز در سفرم...